17.03.2014 - 26.03.2014
Rozdział IV : Jej samotność jest inna
Nigdy nie widział kogoś takiego. Była inna. Na każdej misji spotykał wielu ludzi i każdy miał niespotykany charakter ale nikt nie potrafił zobaczyć w nim lisa. Widział to w jej oczach, które rozszerzyły się nieznacznie na moment. Myślał, że się wystraszy! A ona wyraźnie odetchnęła, prosząc o pomoc.
- Jak się czułeś kiedy była blisko ciebie? - shinobi piasku zadał kolejne pytanie patrząc na ludzi, którzy przebiegali w wiosce uciekając przed deszczem, który rozpadał się już na dobre.
- Wiesz.. Do teraz czuje się z tym dziwnie. W końcu mam dziewczynę i gdyby tylko Hinata się dowiedziała, że coś takiego zaprząta mi głowę, to nie wiem co by mi zrobiła. - stwierdził wyraźnie zażenowany, teraz tym bardziej wiedząc, że ona nie jest człowiekiem. Więc nie rozumiał tej reakcji, albo nie chciał się przyznać dlaczego mu zależy.
- Mianowicie? - pochwycił Gaara patrząc na Naruto z zainteresowaniem.
Nigdy nie widział kogoś takiego. Była inna. Na każdej misji spotykał wielu ludzi i każdy miał niespotykany charakter ale nikt nie potrafił zobaczyć w nim lisa. Widział to w jej oczach, które rozszerzyły się nieznacznie na moment. Myślał, że się wystraszy! A ona wyraźnie odetchnęła, prosząc o pomoc.
- Jak się czułeś kiedy była blisko ciebie? - shinobi piasku zadał kolejne pytanie patrząc na ludzi, którzy przebiegali w wiosce uciekając przed deszczem, który rozpadał się już na dobre.
- Wiesz.. Do teraz czuje się z tym dziwnie. W końcu mam dziewczynę i gdyby tylko Hinata się dowiedziała, że coś takiego zaprząta mi głowę, to nie wiem co by mi zrobiła. - stwierdził wyraźnie zażenowany, teraz tym bardziej wiedząc, że ona nie jest człowiekiem. Więc nie rozumiał tej reakcji, albo nie chciał się przyznać dlaczego mu zależy.
- Mianowicie? - pochwycił Gaara patrząc na Naruto z zainteresowaniem.
Kategoria: Naruto OC
Fragment:
Fragment:
Rozdział LXXXVIII - "Rzeczywistość"
" - To już?! – wrzeszczę, spadając z łóżka. Adrenalina buzuje mi we krwi. Słyszę jęk i szybkie kroki za ścianą, wyplątuję się z kołdry, gdy setka myśli lata mi po głowie.
Nie dorwaliśmy Danzo. Hokage się nie zgodziła. Nie zaczęła go leczyć. A on już, tuż pod naszym nosem, wbrew moim prośbom… zrobił to!
Akane otwiera z hukiem drzwi. Wszędzie jest ciemno. Końce jej palców skrzą się iskrami Raitona. Nie daje on wiele światła. Dopiero teraz orientuję się, że ją przestraszyłam. Myślała, że jestem w niebezpieczeństwie.
- Gdzie Itachi? – pytam, zrywając się na równe nogi. Moje ręce sięgają po buty zanim informacja, że wychodzę, dociera do mojego umysłu.
- Nie wiem – przyznaje w pośpiechu. - Nie śpi na kanapie. Myślałam, że jest z tobą.
Był. Przez moment. Obudził mnie i wyszedł. Wnioski są proste.
- Rzucił na mnie pieprzone doujutsu – warczę, ściągając z siebie piżamę i zakładając w pośpiechu spodnie. Zegar wskazuje czwartą rano. Za oknem prószy śnieg. – Powiadom ANBU."
" - To już?! – wrzeszczę, spadając z łóżka. Adrenalina buzuje mi we krwi. Słyszę jęk i szybkie kroki za ścianą, wyplątuję się z kołdry, gdy setka myśli lata mi po głowie.
Nie dorwaliśmy Danzo. Hokage się nie zgodziła. Nie zaczęła go leczyć. A on już, tuż pod naszym nosem, wbrew moim prośbom… zrobił to!
Akane otwiera z hukiem drzwi. Wszędzie jest ciemno. Końce jej palców skrzą się iskrami Raitona. Nie daje on wiele światła. Dopiero teraz orientuję się, że ją przestraszyłam. Myślała, że jestem w niebezpieczeństwie.
- Gdzie Itachi? – pytam, zrywając się na równe nogi. Moje ręce sięgają po buty zanim informacja, że wychodzę, dociera do mojego umysłu.
- Nie wiem – przyznaje w pośpiechu. - Nie śpi na kanapie. Myślałam, że jest z tobą.
Był. Przez moment. Obudził mnie i wyszedł. Wnioski są proste.
- Rzucił na mnie pieprzone doujutsu – warczę, ściągając z siebie piżamę i zakładając w pośpiechu spodnie. Zegar wskazuje czwartą rano. Za oknem prószy śnieg. – Powiadom ANBU."
Rozdział 14 - Korzystaj z bycia człowiekiem
Ten dzień boleśnie uświadomił mi, jak trudna okazała się rola medyka. Nie chodziło tylko o uzdrawianie, którego dotychczas było niewiele – głównym problemem stało się ukrywanie swoich myśli przed Painem. Za każdym razem, gdy przebywaliśmy w jednym pomieszczeniu, czułam jak coś niemal wwierca się w moją głowę. Resztkami sił próbowałam bronić się przed zarazkami – jak widać, skutecznie. Nie miałam pojęcia dlaczego technika Lidera mnie nie dosięgała – sam mężczyzna też wydawał się być zaniepokojony tym faktem. Gdyby dowiedział się o moich koszmarach i problemach klanu, cóż… byłoby nieciekawie.
Ten dzień boleśnie uświadomił mi, jak trudna okazała się rola medyka. Nie chodziło tylko o uzdrawianie, którego dotychczas było niewiele – głównym problemem stało się ukrywanie swoich myśli przed Painem. Za każdym razem, gdy przebywaliśmy w jednym pomieszczeniu, czułam jak coś niemal wwierca się w moją głowę. Resztkami sił próbowałam bronić się przed zarazkami – jak widać, skutecznie. Nie miałam pojęcia dlaczego technika Lidera mnie nie dosięgała – sam mężczyzna też wydawał się być zaniepokojony tym faktem. Gdyby dowiedział się o moich koszmarach i problemach klanu, cóż… byłoby nieciekawie.
Rozdział Trzeci
Kawałek Rozdziału: Zjawić się koło jedenastej? Przecież to za niecałe dziesięć minut! Wykrzyknął w myślach Sasuke i szybko zakładając na siebie bluzę, dresy i adidasy rzucił się biegiem w stronę głównego budynku, w którym przesiadywała hokage. Obym się nie spóźnił pomyślał Uchiha. Każdy wiedział co go czeka, kiedy nie zjawi się na czas. Na samą myśl o tym przeszły go ciarki.
Znad dachów domów zobaczył zarysy głównego budynku Konohy. Jeszcze trochę... przeszło przez głowę posiadaczowi sharingana, kiedy niespodziewanie wpadł na Uzumakiego, który wyszedł właśnie zza rogu. Mężczyźni przeturlali się na drugi koniec ulicy.
Kawałek Rozdziału: Zjawić się koło jedenastej? Przecież to za niecałe dziesięć minut! Wykrzyknął w myślach Sasuke i szybko zakładając na siebie bluzę, dresy i adidasy rzucił się biegiem w stronę głównego budynku, w którym przesiadywała hokage. Obym się nie spóźnił pomyślał Uchiha. Każdy wiedział co go czeka, kiedy nie zjawi się na czas. Na samą myśl o tym przeszły go ciarki.
Znad dachów domów zobaczył zarysy głównego budynku Konohy. Jeszcze trochę... przeszło przez głowę posiadaczowi sharingana, kiedy niespodziewanie wpadł na Uzumakiego, który wyszedł właśnie zza rogu. Mężczyźni przeturlali się na drugi koniec ulicy.
3. Koszykówka-zawsze i wszędzie.
I się wywaliłam. Cholerne sznurówki! Trzeba było wcześniej je zawiązać. Tak, gratulacje Temari. Spróbowałam się podnieść, ale szybko zaniechałam tego pomysłu czując ból w lewej kostce. Świetnie, skręciłam ją...
I się wywaliłam. Cholerne sznurówki! Trzeba było wcześniej je zawiązać. Tak, gratulacje Temari. Spróbowałam się podnieść, ale szybko zaniechałam tego pomysłu czując ból w lewej kostce. Świetnie, skręciłam ją...
- Ej, wszystko w porządku?- spytała Tenten.
- A czy wyglądam jakby było w porządku?- mruknęłam.
- Shikamaru, pomożesz jej dojść do hotelu- zarządziła moja przyjaciółka.
- Nie jest kaleką!- sarknęłam.
- Nie mam zamiaru jej pomagać- wywrócił oczami.
- Tylko nie próbuj się teraz kłocić- popatrzyła na niego wilkiem. Są takiemomenty kiedy na prawdę się jej boję, a ten dzień zdecydowanie do nich należał.
- No dobra, dobra. Wstawaj- westchnął. Napotkał zezłoszczony wzrok i wzruszył ramionami.- Tylko żartowałem- podał mi rękę i pomógł wstać.
- A czy wyglądam jakby było w porządku?- mruknęłam.
- Shikamaru, pomożesz jej dojść do hotelu- zarządziła moja przyjaciółka.
- Nie jest kaleką!- sarknęłam.
- Nie mam zamiaru jej pomagać- wywrócił oczami.
- Tylko nie próbuj się teraz kłocić- popatrzyła na niego wilkiem. Są takiemomenty kiedy na prawdę się jej boję, a ten dzień zdecydowanie do nich należał.
- No dobra, dobra. Wstawaj- westchnął. Napotkał zezłoszczony wzrok i wzruszył ramionami.- Tylko żartowałem- podał mi rękę i pomógł wstać.
I. Starzy znajomi
Wszedłem do małego pomieszczenia za kotarą, knajpa została urządzona w typowo tradycyjnym stylu. Stoliki były niskie, bez krzeseł, jedynie przy barze stały krzesła. W izbie dominowały kolory bieli, gdzieniegdzie akcentowane czerwienią. Podszedłem do lady i zamówiłem sobie szklankę wody. Nie mogłem sobie pozwolić na picie przed misją, zwłaszcza, że w każdej chwili mogłem być wezwany do gabinetu.
Przyjrzałem się barmance. Była dziewczyną niską o długich, prostych blond włosach oraz niebieskich oczach. Pochłonięta układaniem szklanek, nawet nie zauważyła, że jej się przyglądam. Wydawała się taka drobna, jakby była małą dziewczynką.
– Sasame, przyjdź mi tu na zaplecze! - krzyknęła jakaś kobieta, która wyłoniła się zza kotary.
Niska staruszka przyglądała mi się na chwilę, po czym spojrzała na dziewczynę. Ta ustawiła ostatnią szklankę i rzucając mi przelotne spojrzenie, zniknęła razem z kobietą.
W pomieszczeniu znajdowałem się tylko ja i jeszcze kilka samotnie siedzących osób. Po chwili usłyszałem dźwięk odsuwanej kotary i stąpających po podłodze kroków. Ktoś obok mnie odsunął krzesło i zasiadł na nim, a ja poczułem słodki zapach damskich perfum. Obok tej osoby stanęły również dwie inne. Odwróciłem się w stronę kobiety i zobaczyłem tak bardzo znaną mi twarz, o której chciałem zapomnieć. Jej pełne, malinowe usta kusiły swoim wyglądem, a duże iskrzące oczy przyglądały mi się uważnie. Niewiele zmieniła się od tych kilku lat, chociaż musiałem przyznać, że nabrała większych, kobiecych kształtów.
– Sasuke... - wymruczała moje imię – Pamiętasz mnie jeszcze? - zapytała, owijając sobie kosmyk włosów na palec.
– O tobie nie da się zapomnieć – mruknąłem beznamiętnie, ukradkiem przyglądając się dziewczynie.
Uśmiechnęła się zawadiacko, rozplątując kucyka, a czarne, długie włosy opadły jej na ramiona. Spojrzała na mnie swoimi niebieskimi oczami, zagryzając wargę.
Wszedłem do małego pomieszczenia za kotarą, knajpa została urządzona w typowo tradycyjnym stylu. Stoliki były niskie, bez krzeseł, jedynie przy barze stały krzesła. W izbie dominowały kolory bieli, gdzieniegdzie akcentowane czerwienią. Podszedłem do lady i zamówiłem sobie szklankę wody. Nie mogłem sobie pozwolić na picie przed misją, zwłaszcza, że w każdej chwili mogłem być wezwany do gabinetu.
Przyjrzałem się barmance. Była dziewczyną niską o długich, prostych blond włosach oraz niebieskich oczach. Pochłonięta układaniem szklanek, nawet nie zauważyła, że jej się przyglądam. Wydawała się taka drobna, jakby była małą dziewczynką.
– Sasame, przyjdź mi tu na zaplecze! - krzyknęła jakaś kobieta, która wyłoniła się zza kotary.
Niska staruszka przyglądała mi się na chwilę, po czym spojrzała na dziewczynę. Ta ustawiła ostatnią szklankę i rzucając mi przelotne spojrzenie, zniknęła razem z kobietą.
W pomieszczeniu znajdowałem się tylko ja i jeszcze kilka samotnie siedzących osób. Po chwili usłyszałem dźwięk odsuwanej kotary i stąpających po podłodze kroków. Ktoś obok mnie odsunął krzesło i zasiadł na nim, a ja poczułem słodki zapach damskich perfum. Obok tej osoby stanęły również dwie inne. Odwróciłem się w stronę kobiety i zobaczyłem tak bardzo znaną mi twarz, o której chciałem zapomnieć. Jej pełne, malinowe usta kusiły swoim wyglądem, a duże iskrzące oczy przyglądały mi się uważnie. Niewiele zmieniła się od tych kilku lat, chociaż musiałem przyznać, że nabrała większych, kobiecych kształtów.
– Sasuke... - wymruczała moje imię – Pamiętasz mnie jeszcze? - zapytała, owijając sobie kosmyk włosów na palec.
– O tobie nie da się zapomnieć – mruknąłem beznamiętnie, ukradkiem przyglądając się dziewczynie.
Uśmiechnęła się zawadiacko, rozplątując kucyka, a czarne, długie włosy opadły jej na ramiona. Spojrzała na mnie swoimi niebieskimi oczami, zagryzając wargę.
Rozdział 2 - Sprawa
- Dzisiaj wieczorem masz szansę na rehabilitację. O dwudziestej przyjedziesz po mnie, a później wybierzemy się tego nowego baru – Ostryga. Oczywiście nie możesz odmówić. – prychnęła. Ach, ten jej temperament. Zastanawiałem się, po kim ona to ma… Po ojcu, a może po matce? Kto ich tam wie…
- Czy Temari właśnie zaprosiła mnie na randkę? – Droczyłem się z nią. – Świat oszalał?- Zaśmiałem się.
- Nie na żadną randkę, zwykłe spotkanie! – Wrzasnęła, a ja myślałem, że ogłuchnę. –Tylko się nie spóźnij, bo się pogniewam. – powiedziała już normalnym tonem.
- Muszę się jakoś elegancko ubrać?- Westchnąłem ciężko. Nie widziało mi się spędzania popołudnia przed lustrem.
- Nie będę się za ciebie wstydzić, Shikamaru. Zresztą sam powinieneś wiedzieć, jak ubrać się na spotkanie z kobietą. Nie mam do ciebie siły. – wybuchła gromkim śmiechem. Mnie wcale nie było do śmiechu.
- Kiedy w końcu dowiem się, jak masz na nazwisko, tajemnicza kobieto? – Zmieniłem temat. Jak ja mogłem nie zapytać wcześniej? Przecież to jest podstawą znajomości! No i blondynka również nie znała mojego nazwiska.
- Tajemnicze kobiety są bardzo seksowne – mruknęła. –Tak samo, jak mężczyźni. – Przerwała niezręczną ciszę, która nastąpiła po jej pierwszym stwierdzeniu.
- No ja w to nie wątpię. – uśmiechnąłem się sam do siebie.
- Dzisiaj wieczorem masz szansę na rehabilitację. O dwudziestej przyjedziesz po mnie, a później wybierzemy się tego nowego baru – Ostryga. Oczywiście nie możesz odmówić. – prychnęła. Ach, ten jej temperament. Zastanawiałem się, po kim ona to ma… Po ojcu, a może po matce? Kto ich tam wie…
- Czy Temari właśnie zaprosiła mnie na randkę? – Droczyłem się z nią. – Świat oszalał?- Zaśmiałem się.
- Nie na żadną randkę, zwykłe spotkanie! – Wrzasnęła, a ja myślałem, że ogłuchnę. –Tylko się nie spóźnij, bo się pogniewam. – powiedziała już normalnym tonem.
- Muszę się jakoś elegancko ubrać?- Westchnąłem ciężko. Nie widziało mi się spędzania popołudnia przed lustrem.
- Nie będę się za ciebie wstydzić, Shikamaru. Zresztą sam powinieneś wiedzieć, jak ubrać się na spotkanie z kobietą. Nie mam do ciebie siły. – wybuchła gromkim śmiechem. Mnie wcale nie było do śmiechu.
- Kiedy w końcu dowiem się, jak masz na nazwisko, tajemnicza kobieto? – Zmieniłem temat. Jak ja mogłem nie zapytać wcześniej? Przecież to jest podstawą znajomości! No i blondynka również nie znała mojego nazwiska.
- Tajemnicze kobiety są bardzo seksowne – mruknęła. –Tak samo, jak mężczyźni. – Przerwała niezręczną ciszę, która nastąpiła po jej pierwszym stwierdzeniu.
- No ja w to nie wątpię. – uśmiechnąłem się sam do siebie.
Rozdział 4
Kiedy Kira się obudziła Hidan już się ubierał, w ogóle nie przejmował się jej obecnością i bezceremonialnie stojąc w samych spodniach przygładził swoje, i tak już ulizane włosy, po czym założył pierwszą lepszą koszulkę jaka wpadła mu w ręce.
- Który dzisiaj jest ? - zapytała Kira jakby coś ją tknęło.
- Piętnasty - odrzekł Hidan zerkając na telefon.
- Piętnasty września... mówi ci coś ta data ?
Hidan zawachał się po czym przejechał sobie otwartą dłonią po twarzy.
- Cholera! Znowu zapomniałem o urodzinach ojca...
Kira obruszyła się i zamaszyście podniosła się z łóżka.
- Jakie urodziny ojca ! Tata urodził się 25 czerwca. Skup się na pewno pamiętasz. - Hidan uniósł brew i przyjrzał się Kirze jakby w jej wyrazie twarzy miał coś wyczytać.
- Nie zaraz, przecież jesteśmy bliźniakami, mamy urodziny w ten sam dzień więc, na pewno bym pamiętał...
Kira stuknęła go w czoło.
- Nie zgrywaj idioty !
- Ale kiedy ja serio...
- Dobra. Nie ważne, tak tylko pytałam.
Hidan mógł nie pamiętać, ale ona pamiętała i to doskonale.
Kiedy Kira się obudziła Hidan już się ubierał, w ogóle nie przejmował się jej obecnością i bezceremonialnie stojąc w samych spodniach przygładził swoje, i tak już ulizane włosy, po czym założył pierwszą lepszą koszulkę jaka wpadła mu w ręce.
- Który dzisiaj jest ? - zapytała Kira jakby coś ją tknęło.
- Piętnasty - odrzekł Hidan zerkając na telefon.
- Piętnasty września... mówi ci coś ta data ?
Hidan zawachał się po czym przejechał sobie otwartą dłonią po twarzy.
- Cholera! Znowu zapomniałem o urodzinach ojca...
Kira obruszyła się i zamaszyście podniosła się z łóżka.
- Jakie urodziny ojca ! Tata urodził się 25 czerwca. Skup się na pewno pamiętasz. - Hidan uniósł brew i przyjrzał się Kirze jakby w jej wyrazie twarzy miał coś wyczytać.
- Nie zaraz, przecież jesteśmy bliźniakami, mamy urodziny w ten sam dzień więc, na pewno bym pamiętał...
Kira stuknęła go w czoło.
- Nie zgrywaj idioty !
- Ale kiedy ja serio...
- Dobra. Nie ważne, tak tylko pytałam.
Hidan mógł nie pamiętać, ale ona pamiętała i to doskonale.
Rozdział II
- Uspokój się - warknęłam wściekła w stronę odbicia w lustrze. Zauważając swoją przestraszoną, bledszą niż wcześniej twarz, mimowolnie się wzdrygnęłam. Rzuciłam zaniepokojone spojrzenie na swoje trzęsące się dłonie. - Cholera jasna! - przeklęłam na głos i uderzyłam pięścią w ścianę. Nie przyniosło to żadnego skutku. Zamiast potrzebnej ulgi poczułam jedynie intensywny ból w dłoni. Nie dostrzegłam krwi ani żadnych poważniejszych obrażeń, więc to zignorowałam. Zwróciłam wzrok z powrotem na lustro i dałam się pochłonąć wspomnieniom...
- Uspokój się - warknęłam wściekła w stronę odbicia w lustrze. Zauważając swoją przestraszoną, bledszą niż wcześniej twarz, mimowolnie się wzdrygnęłam. Rzuciłam zaniepokojone spojrzenie na swoje trzęsące się dłonie. - Cholera jasna! - przeklęłam na głos i uderzyłam pięścią w ścianę. Nie przyniosło to żadnego skutku. Zamiast potrzebnej ulgi poczułam jedynie intensywny ból w dłoni. Nie dostrzegłam krwi ani żadnych poważniejszych obrażeń, więc to zignorowałam. Zwróciłam wzrok z powrotem na lustro i dałam się pochłonąć wspomnieniom...
27 Gorzkie lekarstwo
Od wizyty Hokage minęły dwa nudne i długie dni. Z braku innego zajęcia, przeczytała wszystkie przyniesione przez Shion gazety, a nawet komiksy Zaku. Teraz z frustracją przeglądała podrzuconą przez Samona krzyżówkę. Mężczyzna wpadł w odwiedziny wczoraj wieczorem, pomiędzy jedną misją a drugą. Najpierw ją zbeształ, że tylko ona może się wpakować w takie bagno, a później wyściskał z radości, że wyszła z tego prawie bez szwanku. Jakoś umknął mu fakt, że nie może wrócić do ludzkiej formy, a skóry na plecach prawie nie ma. Odetchnęła głęboko, skupiając wzrok na szybie i spływających po niej kroplach deszczu.
— Senju, masz zgłosić się do Hokage.
W drzwiach sali szpitalnej stanął Itachi i oparł się o futrynę. Przez przedramię miał przewieszony ciemny płaszcz, a na czarnych włosach można było dostrzec pojedyncze kropelki wody. Obrzucił uważnym spojrzeniem całe pomieszczenie, po chwili decydując się wejść do środka.
— Po co? Podobno miałam nie wstawać — burknęła Liv, zakopując się głębiej w pościeli. Nie miała ochoty na żadne rozmowy, ani towarzystwo, a już tym bardziej irytującego Uchihy.
— Nie wiem, jestem tylko posłańcem — stwierdził obojętnym tonem, siadając na parapecie i patrząc na zalane deszczem ulice.
— Kto by pomyślał, że Uchiha kiedyś przejmie rolę gołębia pocztowego. Czy to nie plama na wizerunku tak znakomitego klanu? — Uśmiechnęła się złośliwie, odrzucając na bok pościel i spuszczając stopy na zimną posadzkę.
— Satysfakcja z oglądania cię w tak beznadziejnym stanie mi jakoś to wynagradza.
Od wizyty Hokage minęły dwa nudne i długie dni. Z braku innego zajęcia, przeczytała wszystkie przyniesione przez Shion gazety, a nawet komiksy Zaku. Teraz z frustracją przeglądała podrzuconą przez Samona krzyżówkę. Mężczyzna wpadł w odwiedziny wczoraj wieczorem, pomiędzy jedną misją a drugą. Najpierw ją zbeształ, że tylko ona może się wpakować w takie bagno, a później wyściskał z radości, że wyszła z tego prawie bez szwanku. Jakoś umknął mu fakt, że nie może wrócić do ludzkiej formy, a skóry na plecach prawie nie ma. Odetchnęła głęboko, skupiając wzrok na szybie i spływających po niej kroplach deszczu.
— Senju, masz zgłosić się do Hokage.
W drzwiach sali szpitalnej stanął Itachi i oparł się o futrynę. Przez przedramię miał przewieszony ciemny płaszcz, a na czarnych włosach można było dostrzec pojedyncze kropelki wody. Obrzucił uważnym spojrzeniem całe pomieszczenie, po chwili decydując się wejść do środka.
— Po co? Podobno miałam nie wstawać — burknęła Liv, zakopując się głębiej w pościeli. Nie miała ochoty na żadne rozmowy, ani towarzystwo, a już tym bardziej irytującego Uchihy.
— Nie wiem, jestem tylko posłańcem — stwierdził obojętnym tonem, siadając na parapecie i patrząc na zalane deszczem ulice.
— Kto by pomyślał, że Uchiha kiedyś przejmie rolę gołębia pocztowego. Czy to nie plama na wizerunku tak znakomitego klanu? — Uśmiechnęła się złośliwie, odrzucając na bok pościel i spuszczając stopy na zimną posadzkę.
— Satysfakcja z oglądania cię w tak beznadziejnym stanie mi jakoś to wynagradza.
Rozdział 8
- Możesz mi wyjaśnić, co to było? - Sakura stanęła przede mną w rozkroku i rękoma założonymi na piersiach, ubrana w ciemną koszulę i sportowe shorty.
- Nie musiałaś się ubierać - burknąłem, mijając ją, kierując się ku łóżku.
- Mówię coś do ciebie…
- Wiesz, co ma wspólnego ślepy ginekolog i pies? - Podniosłem kołdrę, kładąc się na materacu. - Oboje mają mokre nosy.
- Możesz mi wyjaśnić, co to było? - Sakura stanęła przede mną w rozkroku i rękoma założonymi na piersiach, ubrana w ciemną koszulę i sportowe shorty.
- Nie musiałaś się ubierać - burknąłem, mijając ją, kierując się ku łóżku.
- Mówię coś do ciebie…
- Wiesz, co ma wspólnego ślepy ginekolog i pies? - Podniosłem kołdrę, kładąc się na materacu. - Oboje mają mokre nosy.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz